மனிதர்களை புரிந்துகொள்வோம்

என் தந்தை வாழ்க்கையில் தமக்கு எதாவது பின்னடைவு ஏற்படும் போதோ,துரோகம் இழைக்கப்படும்போதோ அல்லது ஏமாற்றப்படும் போதோ வழக்கமாக "இதெல்லாம் ஒரு அனுபவம் என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் கண்ணா, மனிதர்களை புரிந்துகொள்ள இது எல்லாம் ஒரு வாய்ப்பு" என்பார் அடிக்கடி.

ஒருமுறை திருநெல்வேலிக்கு அவர் தேர்வுத்தாள்கள் திருத்தும் பணிக்கு செல்லும்போது என்னையும் அழைத்து சென்றிருந்தார்.ஒரு ஞாயிற்றுகிழமை நாங்கள் ஊர் சுற்றிக்கொண்டிருக்கும்போது பாளையங்கோட்டையில் ஒரு ஆள் தெழுவு விற்றுக்கொண்டிருந்தான்.(கொங்கு சீமையில் இதை நாங்கள் சுண்ணாம்பு தெழுவு என்போம்.கள் மாதிரிதான்.ஆனால் இனிப்பாக இருக்கும். மப்பு எல்லாம் ஏறாது)பழக்க புத்தி காரணமாக விலையை கேட்காமல் வாங்கி குடித்து வைத்தோம். எனக்கு அப்போது வயது பதினாறு.

குடித்து முடித்தவுடன் விலையை கேட்டால் அவன் சொன்ன விலை மிக மிக அதிகமாக இருந்தது.நன்றாக ஏமாற்றுகிறான் என்று தெரிந்தது.ஆனாலும் குடித்தவுடன் பேரம் பேசமுடியுமா? வாயை மூடிக்கொண்டு காசை கொடுத்தோம்.என்னப்பா இப்படி ஆயிடுச்சே? என்றேன் நான்.

அவர் வழக்கம்போல் அவருடைய பொன்மொழியை (அனுபவம்,மனிதனை புரிந்து கொள்வது) ஆகியவற்றை கூறினார்.

"இப்படியே அனுபவத்தை மட்டுமே சேகரித்துக் கொண்டிருந்தால் எப்பப்பா இந்த அனுபவத்தை வைத்து வெற்றிகரமாக வாழ்வது?", என்று கேட்டேன். சற்றே ஜெர்க் ஆன என் தந்தை சுதாரித்துக்கொண்டு இது போன்று சேர்க்கப்படும் அனுபவங்களுக்கு முடிவே இல்லை என்றும் இது ஒரு தொடர்ச்சியான நடைமுறை (ON GOING PROCESS) என்றும் கூறினார்.

ஆனால் அந்த பதிலை சொல்லிய பிறகு சிந்திக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். நாங்கள் தங்கியிருந்த கதீட்ரல் மேல்நிலைப்பள்ளிக்கு வந்து ஒரு வகுப்பறையில் சில பெஞ்சுகளை கூட்டிப்போட்டு படுக்கை ரெடி செய்யும்வரை எதுவுமே பேசாமல் யோசித்துக்கொண்டே இருந்த அவர் திடீரென்று நான் ஏதோ ஒரு அரிய கேள்வியை கேட்டுவிட்டது போல் என்னை புகழ ஆரம்பித்தார்.இது ஒரு தொடர்ச்சியான நடைமுறை என்பது எல்லோருக்கும் கிடையாது என்று மட்டும் ஒருமுறை கூறினார்.அன்று அதைப்பற்றி நான் தீவிரமாக சிந்திக்கவில்லை. மறுநாள் காலையில் சீக்கிரமாக எழுந்து தாமிரபரணியில் குளிக்கவேண்டும் என்பதைத்தான் என் மனது நினைத்துக்கொண்டிருந்தது.

ஆனால் ஒரு கழுதை வயது, இரண்டு கழுதை வயது என்றெல்லாம் வயது ஏற ஏற அவர் கூறியது சரி என்பதும் என் கேள்விக்கு அவர் கூறிய பதிலும் மிகமிக நியாயமானது என்றும் எனக்கு புரிந்தது. புரிகிறது. புரிந்துக்கொண்டே இருக்கிறது.

நான் கேட்ட கேள்விக்கு சரியான பதிலைத்தான் கூறிஉள்ளார்.ஆனாலும் அந்த கேள்வியைப்பற்றி அதிகம் ஏன் யோசித்தார்? பிறகு ஒரு மாற்றத்தையும் கூறியது ஏன்?

நானும் யோசித்தேன்.இப்படி இருக்கலாம்.மனிதர்களை அதிகம் நம்ப நம்ப அதிக அனுபவம் நமக்கு கிடைக்கும்.ஒரேயடியாக நம்பாமல் விட்டாலும் வெற்றி கரமான மனிதனாக எதையும் சாதிக்கமுடியாது.

மனிதனின் சமூக வாழ்க்கையை முன்னெடுத்துபோவது மனிதர்களுக்குள் உள்ள அன்பு, நம்பிக்கை,பொறுமை,பயம்,காதல்,போட்டி,பொறாமை,ஈகோ, வயிற்றெரிச்சல், சுயநலம்,ஆதிக்க மனோபாவம் மற்றும் சில குணநலன் கள்தான்.இதன் கூட்டுகாரணிகள் ஒவ்வொரு மனிதனையும் இயக்குகின்றன. ஒவ்வொரு மனிதனின் இவ்வகையிலான செயல்களும் சமுதாயம் பயணிக்க கூடிய திசையினை தீர்மானிக்கின்றன.

இதுவரை சேர்க்கப்பட்ட அனுபவங்களை வைத்து தான் பின்பற்றவேண்டிய கொள்கைகளை உருவாக்கி அதை நடைமுறைப்படுத்தி வாழ்பவர்கள் பலபேர். இவர்கள் வாழ்க்கையில் பரிசோதனைக்கு இடமில்லை.

மேலும் மேலும் பரிசோதனைகள் செய்து வாழும் வரை அனுபவங்களை சேர்ப்பவர் சிலபேர்.அந்த சிலபேர்தான் சமுதாயம் பயணிக்க வேண்டிய திசையை தீர்மானிக்கின்றனர்.

இவ்வளவும் யோசித்துத்தான் அப்படி கூறியிருப்பாரா?உங்களுக்கு ஏதாவது தோன்றுகிறதா?