சலுகைகள் ஏன் தேவை?

இந்த கட்டுரையின் முதல் பாகம் இங்கே.நான் ஏற்கனவே சொல்லியிருந்தது போல் பழனிசாமி ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவர். அவருக்கு இப்போது வயது 40 இருக்கலாம .அவர் வங்கியில் பியூனாக சேர்வதற்கு முன் செய்த வேலைகளை எல்லாம் இங்கே எழுத முடியாது. கூலி வேலைகளுக்கு போயிருக்கிறார் .மூட்டை தூக்கியிருக்கிறார். ஓட்டலில் வேலை செய்திருக்கிறார். இதன் பிண்ணனியில் பார்த்தால் அவர் இன்று ஒரு வங்கியில் கிளார்க் (கேஷியர்) ஆகியிருப்பதின் முக்கியத்துவத்தை புரிந்துக்கொள்ளமுடியும்.

அவருடைய வீடு என்பது ஒரு சிறுகுடிசைதான்.அதில் அவர், அவருடைய மனைவி, மூன்று மகன்கள் அனைவரும் வாழ்கின்றனர்.வாயில்லா பூச்சியான அவர் சில பியூன்கள் கேட்பதுபோல் வங்கியின் வாடிக்கையாளர்களிடம் இனாம் கேட்கமாட்டார்.ஆனால் தன் சொந்த செலவில் (ஆமாங்க..சொந்த செலவில்) வாடிக்கையாளர்களுக்கு வாழ்த்து அட்டை அனுப்புவார்.

அவரின் மூன்று குழந்தைகளுக்கும் நல்ல ஒரு வாழ்க்கையை அமைத்து தர அவரால் இன்று முடியும் . அவர் முன்னேறியதும் இல்லாமல் ஒரு தலைமுறையே முன்னேற வழிவகை அமைத்தது இடஒதுக்கீ்ட்டு கொள்கை மற்றும் அரசாங்க சலுகைகள்தான். சலுகைகளை எதிர்த்து நானும் பேசியிருக்கிறேன்.வாதம் செய்திருக்கிறேன்.( என் துக்ளக் நாட்களில்).ஆனால் அதை விட்டு கீழே இறங்கி மக்களை பார்த்தால்தான் தெரியும் நமது சமுதாய அமைப்பின் கோர முகம்.இது போல் எத்தனை பழனிசாமிகள் இருக்கிறார்கள் என்று யாருக்கு தெரியும்.ஒவ்வொரு சேரிகளிலும் இன்றும் இது போன்று பல்லாயிரம் பழனிசாமிகளை பார்க்கமுடியும்.வாய்ப்பும் வழி காட்ட ஆட்களும் கிடைத்தால் அவர்களும் ஒரு நாகரீகமாக வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்ள முடியும்.


பத்தாம் வகுப்பிலேயே இப்படி தடுமாறியவர் எப்படி அலுவலக வேலைகளை செய்வார் என்பது அறிவுஜீவிகளின் அடுத்த கேள்வி. எல்லோருக்கும் தெரியும். நாம் எடுக்கும் மதிப்பெண்களுக்கும் புத்திசாலித்தனத்திற்கும் நெருங்கிய தொடர்பு இல்லை என்பது.


நான் கல்லூரி காலத்தில் பார்த்திருக்கிறேன். பொள்ளாச்சி அருகில் ஏ.நாகூர் என்ற ஊரில் ஒரு பள்ளியில் படித்துவிட்டு சில மாணவர்கள் வருவார்கள். மதிப்பெண் எல்லாம் ப்ளஸ் டு வில் ஆயிரத்திற்கு மேல்தான்.ஆனால் படிக்கும் முறையை கண்கொண்டு பார்க்கமுடியாது.(இது எல்லா மாணவர்களுக்கும் பொருந்தாது).


வங்கியில் இன்றைய நிலையில் எல்லா வேலையும் கணிணி மயமாக்கப்பட்டுள்ளது. ஆகவே கம்ப்யூட்டரில் டைப் அடிப்பதுதான்(டேட்டா என்ட்ரி) ஒரே வேலை. தேவையான கட்டுபாடுகளும் விதிமுறைகளும் இருக்கின்றன. கவுண்ட்டரில் அமரும் ஒரு நபரிடம் இன்று முக்கியமாக எதிர்ப்பார்க்கப்டுவது சிரித்த முகத்துடன் மரியாதையாக, வரும் வாடிக்கையாளரிடம் பேசவேண்டிய முறை.அது பழனிசாமியிடம் நிறையவே உள்ளது.அது போதும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக பழக்கம் என்று ஒன்று உள்ளது. ஒரு மூன்று மாத பழக்கத்தில் பழனிசாமியால் எல்லா வேலைகளையும் கற்றுக்கொள்ளமுடியும் என்றே நம்புகிறேன்.

மற்ற மாநிலங்களை ஒப்பிடுகையில் தமிழகத்தில இருந்து நிறைய பிற்படுத்தப்பட்டவர்களும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் வங்கிதுறையில் முன்னேறி வருவது எனக்கு சந்தோஷத்தை தருகிறது.இது எதனால் வந்த விழிப்புணர்ச்சி என்று எனக்கு தெரியாது.ஆனால் இதற்கு பெரியாரும் ஒரு காரணம் என்று தோன்றுகிறது.

மிக சமீபமாக வி.பி.சிங்கின் மண்டல் கமிஷன் சமாச்சாரம் ஒரு முக்கிய காரணம்.1990 களில் தான் மத்திய அரசு சம்பந்தப்பட்ட வேலைகளில் இடஒதுக்கீடு அமலாகி இருப்பது என்பது எனக்கெல்லாம் ஒரு அச்சர்யகரமான அதிர்ச்சியாகவே உள்ளது. சுதந்திரம் பெற்ற நாற்பது ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு தான் இது நடந்துள்ளது என்று பார்க்கும்போது நமது அரசியல்வாதிகளின் கமிட்மெண்ட் லெவல் கேள்விக்குறியதாகிறது.

வி.பி.சிங் நிஜமாகவே ஒரு வரலாற்று நாயகர் என்றால் மிகையில்லை.எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது.நான் அப்போது பள்ளி மாணவன்.ராஜீவ்காந்தி அமைச்சரவையில் மந்திரியாக இருந்தார் சிங். முதலில் நிதி அமைச்சகமா அல்லது பாதுகாப்பா என்ற ஞாபகம் இல்லை.ஆனால் முதலில் ஒரு ஊழலை கண்டுபிடித்ததால் துறை மாற்றப்பட்டு அங்கும் ஒரு ஊழலை வெளிகொணர்ந்து புனித பிம்பம் ராஜீவை தோலுரித்தார்.


சில நாட்களுக்கு முன் இங்கே வலைப்பதிவில் ஒரு நண்பர் சர்வ சாதாரணமாக வி.பி.சிங் தான் போர்பர்ஸ் விஷயத்தில் கையூட்டு பெற்ற குற்றவாளி என்ற அளவிற்கு ஒரு கருத்தை போட்டார்.அதிர்ச்சி அடைந்தேன்.சுதந்திர இந்தியாவில் மீடியாவின் பங்கு என்ன என்பதை நான் நன்கு உணர்ந்தேன்.தங்களுக்கு பிடிக்காத ஆட்களை பற்றிய பிம்பத்தை நன்றாக கட்டமைக்கின்றன இந்திய மீடியாக்கள்.


நான் மேற்சொன்ன பதிவில் சொல்லியிருந்தப்படி மண்டல் கமிஷனை கைகழுவிவிட்டிருந்தால் வி.பி.சிங் பதவியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கமுடியும்.அவர் அதை செய்ய நினைக்கவில்லை என்பதிலிருந்து வி.பி.சிங் அவர்களுக்கான வரலாற்று இடம் நிச்சயிக்கப்பட்டுவிட்டது என் கொள்ளலாம்.


யுகம் யுகமாக தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் முன்னேற அரசாங்கமும் கைகொடுக்காவிட்டால் யார் வருவார்கள்?ஆனால் இன்னொருபுறம் அரசாங்கத்தின் இன்னொரு கூத்தை பாருங்கள்.

வரும் மார்ச் ஒன்பதாம் நாள் அனைத்திந்திய வங்கி ஊழியர்களின் ஒருநாள் அடையாள வேலைநிறுத்தத்தை அறிவித்திருக்கிறது.. அரசாங்கத்தின் எத்தனையோ கொள்கைகளை வங்கி ஊழியர்கள் எதிர்த்துக்கொண்டு இருந்தாலும் இந்த முறை வேலைநிறுத்தம் செய்வதற்கான காரணம் வேறு.


வங்கிகளில் பணியில் இருக்கும்போது ஒரு ஊழியர் இறந்தால் வாரிசுக்கு வேலை தருவது (Compassionate grounds appointment) என்று ஒரு முறை உண்டு.அவ்வாறு கொடுக்கப்படும் வேலை கிளார்க்காகவோ அல்லது பியூனாகவே அவர்களின் படிப்புக்கு ஏற்றவாறு தரப்படும்.பத்தாவது படித்த யாரும் வங்கி கிளார்க் வேலையை செய்யமுடியும்.யாரும் இந்த முறையில் நேரடியாக யாரையும் ஜெனரல் மானேஜராக சேர்க்கப்படுவதில்லை என்பதையும் இங்கே கவனிக்க வேண்டும்.


தனியார் துறையில் இதுவெல்லாம் இல்லையே ஆகையால் அரசும் இதுபோன்ற சலுகைகள் எல்லாம் கொடுக்கக்கூடாது என்று நெகடிவ்வாக திங்க் செய்பவர்கள் இதுபோன்ற விஷயங்களை தனியார் துறைகளுக்கும் கொண்டுவருவது எப்படி என்று பாஸிடிவ்வாக திங்க் செய்யலாம்.


ஒருகுடும்பத்தில் சம்பாதித்துக்கொண்டிருக்கும் குடும்பத்தலைவன் திடீரென்று இறந்துவிட்டால் அந்த குடும்பத்தை சப்போர்ட் செய்யவேண்டி அமைக்கப்பட்ட நல்ல திட்டம் அது. ஆண்டுதோறும் வங்கிகளில் புதிதாக ஆட்கள் நியமிக்க தேவை இருந்துக்கொண்டு இருக்கும்போது ஒரு சிறிய சதவீதத்தை இப்படி எடுத்துக்கொண்டால் ஒன்றும் குடிமுழுகிபோய்விடாது என்பது என் எண்ணம்.


ஆனால் அரசாங்கம் இந்த முறையையும் கைவிட சொல்லி வங்கிகளை வலியுறுத்தி வருகிறது.இதை எதிர்த்துத்தான் இந்த வேலைநிறுத்தம்.இதற்கு சிந்திக்கும் பொதுமக்களின் ஆதரவை வேண்டுகின்றனர் ஊழியர்கள். ஏற்கனவே ஏகப்பட்ட ஏ.டி.எம் கள் உள்ளதால் பணத்தேவைக்கு எந்த பிரச்சினையும் இராது.(இதற்காக அரசுத்துறை வங்கிகளில் இருந்து அக்கவுண்ட்டை குளோஸ் செய்து ஐ.சி.ஐ.சி.ஐ போன்ற தனியார் வங்கிகளுக்கு செல்பவர்கள் பணம் வசூலிக்க உருட்டுக்கட்டை சகிதம் ஆட்கள் வருவார்கள் என்பதை மனதில் இறுத்தி கொள்வது அவசியம்.)


ஆகவே வேலைநிறுத்த நாளன்று நீங்கள் வீதியில் நடக்கும்போது வங்கி ஊழியர்கள் யாராவது ஜிந்தாபாத் போட்டுக்கொண்டிருந்தால் அவர்களை திட்டாமல் உங்கள் ஆதரவை அவர்களுக்கு தெரிவி்த்து செல்லுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன்.தொடர்புடைய பதிவாக இந்திய அரசுத்துறை வங்கிகளை பற்றிய என் பழைய பதிவையும் படிக்கலாம்.